Wie ons al een tijdje volgt, weet dat wij in januari 2021 ons huis hadden verkocht, waarin die grote ondergrondse bibliotheek zich bevond. De verhuizing had o.a. te maken met vage emigratieplannen richting Italië, dus zaten we tijdelijk gehuurd nabij de Maastrichtse binnenstad, in de wijk St. Pieter. Dat beviel ons qua locatie heel goed, en het oude huis (1905) had zeker charme, maar ook een aantal praktische nadelen: kleine ruimtes, ingesloten zijn tussen andere huizen en een flat die op je postzegelgrote tuin uitkijkt. In een huurhuis ontbreken bovendien de mogelijkheden en de motivatie om een aantal zaken eens goed aan te pakken.
De Italië-optie raakte steeds verder uit zicht vanwege de complicaties qua werk en persoonlijke omstandigheden. Misschien moesten we Italië toch maar vooral als vakantieland aanhouden.
Sneller dan wij dachten kwam er iets anders op ons pad, waar we geen nee tegen konden zeggen: onder de vleugels van Maastricht, net over de grens met België, hebben wij ons little house on the prairie gevonden. Ruimte, vrijheid, privacy en veel groen voor een betaalbare prijs (in Nederland niet te vinden dan wel onbetaalbaar).
De Bibliotheca Habetsiana verhuisde uiteraard mee. In de eerste fase is ca. tweederde ondergebracht in de “kernbibliotheek” op de eerste etage. Zie bovenstaande foto’s. Het is een fijne, intieme bibliotheek geworden, met het belangrijkste van de collectie overzichtelijk bij elkaar: primaire literatuur, geschiedenis, filosofie, verzamelde werken en luxe-edities en de oude drukken. De sfeer – of in moderner spraakgebruik: de vibe – is een heel prettige.
In zowel de woonkamer als de werkkamer hebben we een mooie houten vloer laten leggen. In de werkkamer bleek nog ruimte voor, behalve het bureau, 4 hoge kasten, waarin taal- en letterkunde (naslagwerken, studies, monografieën, biografieën), “boeken over boeken” en een plukje kunstboeken zijn ondergebracht.
Als derde ruimte hebben we nog een kleine kamer op de 1e etage, waarin een vaste trap naar zolder uitkomt. Vanwege het schuine dak moeten we de kasten hier halveren in hoogte (ca. 1,30m). Op deze manier passen nog 3 brede rekken en 1 smallere variant, waarin voornamelijk literatuur in paperbackuitgaven staat, inclusief de reeksen Privé-Domein en Amstel-Klassiek.
Eén ding durf ik eigenlijk niet te bekennen, omdat ik tegen mijn eigen principes zondig. Op deze laatste kamer staan op enkele planken dubbele rijen. Met de huidige middelen heb ik even geen andere mogelijkheid dan dit, wat een deel van de boeken onzichtbaar maakt, óf ze helemaal wegdoen – wat ze nog verder buiten bereik brengt. Dat laatste is nog verre van mij.
