Joseph Roth is een melancholisch stemmend schrijver, die het verlangen weet op te wekken naar wat verloren is gegaan, en dat was in zijn dagen heel wat. In Hotel Savoy keert de hoofdpersoon uit krijgsgevangenschap terug naar het westen.

Titelbeschrijving

Joseph Roth, Hotel Savoy. Een roman. Vertaald uit het Duits door Huib van Krimpen, Bas Lubberhuizen, Amsterdam, 1994. 1e druk – paperback, 143p.

In de Bibliotheca Habetsiana sinds: 1994.

Bijzonderheden

In veel van zijn boeken is Joseph Roth een tot melancholie stemmende schrijver. Ik maakte kennis met zijn leven en werk door de geweldige documentaire van Hans Keller, die op televisie werd uitgezonden: Josef Roth’s Grosse-Welt-Bioskop-Theater (1994). Sinds die tijd ben ik de werken van Roth gaan lezen. De nostalgische melancholie doordesemt ook het boek Hotel Savoy, over de uit Rusland terugkerende Duitse en Oostenrijkse krijgsgevangenen. De tocht naar het westen is een overgang naar de beschaving, het hotel krijgt een speciale betekenis: “Voor het eerst in vijf jaar sta ik weer voor de poorten van Europa.” Een simpele zin, met veel associatief vermogen.

De tekeningen van Kurt Löb en de bijzondere typografie (lettertype Joanna) maken het ook tot een mooi boek om te zien.

Citaat

Ik leef in een witte wereld van hemel en sneeuw. Barakken bedekken de aarde als gele lepra. Ik proef de zoete laatste trek uit een opgeraapte sigarettepeuk, lees de advertentiepagina van een stokoude krant uit het vaderland, waaruit je vertrouwde straatnamen kunt terughalen, je de kruidenier herinnert, een portier, blonde Agnes met wie je naar bed bent geweest.

Ik hoor de wellustige regen in een doorwaakte nacht, de vlug afsmeltende ijspegels in de glimlachende morgenzon, ik grijp de machtige borsten van een vrouw die je onderweg bent tegengekomen, op de grond hebt gelegd, de witte pracht van haar dijen. Ik slaap de bedwelmende slaap op de hooizolder in de schuur. Ik loop over de omgeploegde akkers en luister naar het dunne gezang van een balalaika.

Zoveel kun je in jezelf opzuigen terwijl je lichaam, je gang en je gedrag hetzelfde blijven. Uit miljoenen bekers slurpen, nooit genoeg hebben, als een regenboog in alle kleuren schitteren, toch steeds een regenboog blijven, in hetzelfde kleurenscala.