Of het iets met een spirituele ingeving te maken had, weet ik niet. In 2005 kocht ik echter twee bijzondere boeken te midden van een hele stapel andere bij de jaarlijkse verkoop in oktober van de Vincentiusvereniging te Roermond. Beide woordenboeken (de meest linkse boeken op de foto hieronder) hebben betrekking op een der talen waarin de Bijbel oorspronkelijk is overgeleverd, het Hebreeuws en het Grieks.

Deze boeken waren ingedeeld in de categorie “oude boeken”, zonder verdere specificatie, zoals de andere zgn. genres als “romans”, “buitenlandse boeken”, “Oorlog” – kortom een indeling die Borges’ Chinese encyclopedie niet zou misstaan.

Hoewel ik afgestudeerd ben in letterkundige richting ( en dan nog wel “moderne”, d.w.z. 20^e-eeuwse literatuur) en ik geen gymnasiale vooropleiding heb gehad (dus een grondige kennis van Grieks en Latijn moet ontberen), heb ik altijd een speciale liefde, noem het gekte, gehad voor de combinatie: taal(kunde), oud, exotisch/vreemd, lijstjes en rijtjes (paradigmata) en geschiedenis.

Dat geldt nog sterker wanneer het gaat om taalgeschiedenis, ook wel diachrone taalkunde genoemd, of de beschrijving van een specifieke taal in een bepaalde periode (zeg Middeleeuwen, of nog verder gelegen tijden); indien er dan een boek op mijn pad komt dat een of meer van de elementen uit genoemde combinatie bevat, dan gaat het per definitie mee naar huis.

Latijnse en Griekse woordenboeken en grammatica’s, Indo-Europese vergelijkende taalwetenschap, een beschrijving van het Gotisch: als ik het tegen het lijf loop, koop ik het vaak zonder aarzelen. Daarbij speelt het toeval een grote rol, ik ben er niet heel systematisch naar op zoek. Ook boeken over kunstmatige of verzonnen talen (Esperanto en Ido) zijn zo in mijn kast terecht gekomen.